Zwyczaj przystrajania choinki przybył do Polski z Niemiec w XVIII wieku, a na dobre zadomowił się w wieku XIX. Wcześniej z okazji Bożego Narodzenia ozdabiano podłaźniczkę - czubek sosny, świerka lub jodły, który zawieszano pod sufitem, nad wigilijnym stołem. Jeszcze starszą tradycją, sięgającą korzeniami do czasów pogańskich, było stawianie w izbie snopka żyta ozdobionego jabłkami, co miało zapewnić dobre plony w nadchodzącym roku.
Zanim pjawiły się bombki i inne gotowe ozdoby choinkowe, bożonarodzeniowe drzewko przystrajano jabłkami, orzechami, piernikami, kolorowymi wstążkami i świeczkami. Później zaczęto wykonywać dekoracje z materiałów łatwo dostępnych, takich jak słoma cyz wydmuszki. Z czasem pojawiły się ozdoby
z papieru i z bibuły - były to najczęściej łańcuchy, pawie oka, ptaszki,
kule, gwiazdki.
Na czubku choinki umieszczano gwiazdę - na wzór Gwiazdy Betlejemskiej. Później pojawił się zwyczaj wieńczenia choinki aniołkiem bądź ozdobnym szpicem, jednak najbardziej tradycyjną ozdobą do dziś pozostaje gwiazda.
("Ozdoby Bożonarodzeniowe" A. M. Krac, M. Grabowska-Piątek)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz